Technologie en privacy
DE SESSIE NA DE SESSIE
Om constant te blijven verbeteren willen we graag van onze citizens weten wat er goed ging en wat we beter kunnen doen. We kregen niet alleen feedback, maar een interessante uitwisseling.
Leen Zevenbergen:
“Wat je momenteel ziet is dat een groot aantal bedrijven, waaronder ook grote multinationals, een andere richting aan het inslaan is. Dat is niet gedreven door technologie, maar door andere drijfveren. De toekomst wordt in mijn perceptie, en dat geldt voor alle leeftijden, niet alleen bepaald door technologie.
Sterker nog, het is mijn ervaring na 30 jaar met bleeding edge technologies bezig te zijn geweest, dat ontwikkeling van technologie juist bepaald wordt door externe factoren en dat daarmee het tempo en wijze waarop technologie verankert in de maatschappij los staat van die technologische ontwikkeling.
Waar ik naar zou willen zoeken is naar een wat completer beeld als we het over de Future hebben.”
Lokke Moerel:
“Wat betreft je uitleg over dat ontwikkeling van technologie bepaald wordt door externe factoren: je hebt gelijk dat of een technologie ‘vliegt’ grotendeels van externe factoren afhangt en dat als er maatschappelijke acceptatie is, er vervolgens nog weer extra op ingezet wordt.
Voor mij het meest fascinerend is dat je vervolgens ziet dat nieuwe technologie dan weer op zijn beurt de maatschappelijke context verandert. Bekende quote: ‘we shape our tools, and then they shape us’. Het is als gevolg lastig vooraf te voorspellen wat nieuwe technologie voor impact heeft op de maatschappij en of dat al of niet wenselijk is.
Wetgevers worstelen hier met het ‘Collingridge dilemma’, als je te vroeg reguleert weet je niet wat de impact is en doe je vaak verkeerd, wacht je te lang met ingrijpen is de nieuwe technologie verankerd in maatschappij en is lastig alsnog bij te sturen. Om deze catch-22 te doorbreken zullen we debat moeten hebben met meer algemene uitgangspunten wat AI for the Good is, zodat vooraf richting wordt gegeven. Dan is relevant wat we goed, prettig, waardevol vinden om een autonoom en zinnig leven te leiden.”
Wat is de waarde van privacy?
Verschillende meningen in verschillende video’s…
Artikel: Privacy strategisch doseren
We delen wat af op het internet. We laten de hele wereld meegenieten van wat we hebben gegeten, het pretpark waar we zijn geweest en de verjaardag van onze tante. We delen ook een heleboel niet. Wanneer we…
De derde sessie van de Future Society NL leverde boeiende en persoonlijke gesprekken op over privacy. Wat betekent het voor je? Hoe ga je ermee om? Wat kom je over iemand te weten als je diens portemonnee kunt inkijken? En wat vindt de eigenaar van die portemonnee daarvan? De discussies leidden tot een aantal persoonlijke uitspraken over privacy die je hier terug kunt vinden in videovorm.
IK BEPAAL
WAT JIJ
VAN MIJ WEET
Hoe noem jij je robot?
IK WEET
ALLES VAN JOU
Privacy is het beschermen van persoonlijke, gevoelige informatie
PRIVACY IS MOGELIJKHEID
VAN CONTROLE OVER JE DATA
OM TE ZORGEN DAT JE
AUTONOOM KAN BLIJVEN
Privacy is de ‘eigen’ ruimte om me heen die als een bewegende zeepbel kleiner en groter kan worden
VAN SHAREHOLDERS
NAAR STAKEHOLDERS
NEDERLAND HEEFT VANAF VANDAAG
EEN MINISTERIE VAN DATA, SECURITY,
TECHNOLOGIE EN DIGITALISERING
Altijd inzicht in jouw persoonlijke data footprint
AI FOR
THE GOOD
FUTURE SCENARIO SESSIE 3: TECHNOLOGIE EN PRIVACY
Een dag door de lenzen van Arnold
‘Kuch Kuch Kuch’.
Arnold kijkt vanuit de badkamer naar het bed. Maya zit rechtop te hoesten. ‘Hoe voel je je vandaag?’
‘Niet best, dat wordt ook vandaag niets.’
Arnold knikt begrijpend en haalt zijn lenzen uit de container. Hij knippert een paar keer naar zichzelf in de spiegel. Maya is weer gaan liggen. Ze kan al een paar dagen niet werken. Des te belangrijker dat zijn maandelijkse beoordelingsanalyse vandaag goed gaat. Terwijl hij zijn body-suit aantrekt, buigt hij zich naar haar toe voor een afscheidskus. Maar plotseling stokt hij in zijn beweging.
Maya kijkt hem verbaasd aan. ‘Wat is er?’
‘Je bent niet rood.’
‘Ik ben niet rood? Heb ik niet genoeg gehoest?’
‘Nee, ik bedoel, dat is het niet. Je hebt geen rood filter. Met hoe ziek jij erbij ligt zou ik dat moeten zien.’
‘Wat?! Rennen dan! Misschien kun je nog snel je lenzen laten repareren voordat je je gesprek hebt. Geen werk is tot daar aan toe, maar stel je voor dat je nu ook geen credits krijgt.’
Daar had Arnold nog niet aan gedacht. Het zweet breekt hem uit. Hij geeft Maya toch een kus en rent bijna struikelend de deur uit.
‘Tot vanavond! Succes!’
De deur slaat achter hem dicht.
Onmisbaar
Arnold is nog nooit zo zenuwachtig geweest. Dit is de eerste keer dat hem dit overkomt. Zijn lenzen werken altijd. Hij heeft ze al sinds hij op zijn achtste aan zijn persoonlijke curriculum begon. Hij hoort nog zijn moeders stem in zijn hoofd: ‘Geen paniek, iedereen heeft ze. Je zult merken dat ze snel net zo onmisbaar voor je zijn als een smartphone onmisbaar is voor je oma.’
Zijn moeder leerde hem hoe de lenzen werken. Hoe ze beelden opnemen, filters plaatsen over dingen die je ziet en opgenomen beelden voor je ogen afspelen. Maar nu doen ze dus helemaal niets meer. En als ze niks opnemen, krijgt Arnold geen credits voor dingen die hij ziet. Zelfs niet voor de overtredingen die hij spot. Hij kan ook niet terugzien hoe hij het deed bij het gesprek. En hij krijgt bijna een paniekaanval bij het idee dat hij zieke mensen dus ook niet ziet. Haastig, maar zonder iemand aan te raken, surft hij met zijn board over de drukke straten tussen pods en andere boards. Op zoek naar de dichtstbijzijnde mobiele reparatie-unit.
Robopticien
Daar! De autonome reparatie-unit is gestopt bij een oplaadplatform. Arnold neemt plaats op een van de stoelen en kijkt paniekerig in de ogen van de robopticien. De gezichtsherkenningstechnologie heeft hem al geïdentificeerd.
‘Werken uw lenzen niet? Uw profiel is niet meer up to date…’
‘Ja, ik weet niet wat het is. Ik heb dit nog nooit eerder gehad. Ik zie geen filters, neem niks op, krijg geen credits, niks!’
‘Ik snap uw status. Ga rustig liggen terwijl ik het oplos. Waar moet u zo zijn? Dan bewegen we daar ondertussen naartoe.’
Arnolds stoelleuning zakt achterover terwijl hij zich verdiept in zijn eigen gedachten.
Hij kan zich niet meer voorstellen hoe mensen zonder lenzen functioneerden. In 2046 is bij volkswet vastgelegd dat veiligheid en gezondheid boven privacy worden gesteld. Sindsdien worden gezichten niet meer alleen gescand op emoties, maar ook gekoppeld aan de naam, laatst gesignaleerde locatie en belangrijke biotech-gegevens van de persoon. Die nieuwe aanpak had een positief effect op zaken als misdaadbestrijding, gezondheidszorg en de collectieve gelukbeleving. Voeg daaraan toe dat je dankzij je lenzen allerlei credits kunt verdienen en vrijwel iedereen wilde ze hebben. De privacy-beweging die zich rond 2046 manifesteerde viel als vanzelf uiteen toen bleek dat prominente leden in het geniep ook lenzen droegen om hun credits te waarborgen.
Binnen tien minuten zijn de lenzen gemaakt. Arnold is dichtbij zijn bestemming en stapt uit de reparatie-unit terug op zijn board. Dat zijn lenzen weer werken, ziet hij meteen aan de rode filters rond de zieke mensen op straat. Het is weer griepseizoen.
Astroid-miner
De maandelijkse beoordelingsanalyse is het enige moment waarop hij in het kantoor van zijn werkgever komt. Zijn werk als astroid-miner doet Arnold thuis, maar voor de analyse (efficiency, ontwikkeling en eerlijkheid) willen ze hem in een neutrale omgeving hebben. Arnold kent het klappen van de zweep en krijgt te horen dat hij over drie maanden inderdaad promotie zal maken.
‘Maya! Ik ben thuis!’
‘Kom, laat snel je beoordeling zien!’ klinkt het antwoord vanuit de woonkamer.
‘Wacht, laat me eerst mijn dag terugkijken. Ik wil zien hoeveel credits ik heb verdiend.’ Gespannen wacht het stel tot zijn 24-uursverslag is geladen, ook al duurt dat wachten maar enkele seconden. Glasvezel is iets van vroeger.
‘Dacht ik al,’ verzucht Arnold. ‘Geen credits voor vanmorgen, alleen voor enkele overtredingen die na de beoordeling door mijn lenzen zijn waargenomen.’ Hij klikt ‘3 overtredingen’ aan.
-2x Roken buiten de gifstoffenzone
-1x Afval in daar niet voor bestemd openbaar gebied achterlaten
Maya klinkt teleurgesteld. ‘Als die rokers hun as op de grond hadden gegooid, had je dat wat meer credits opgeleverd dan drie. ‘
‘Roken is zó 2025,’ antwoordt Arnold met een zucht. Hij wuift de projectie terug naar de drie overtredingen en bekijkt ‘gestolen auto’.
‘Deze gehackte pod is nog niet terug bij de rechtmatige eigenaar. Volg de zaak.’
Op de ‘Volg de zaak’ slide bekijkt Arnold waar de pod is geweest nadat deze als gehackt is opgegeven. Hij hoop dat hij hem nog een keer kan spotten. Een gehackte pod levert meer credits op dan die miezerige overtredingen. Dan valt Arnold iets anders op en er bekruipt hem een naar gevoel. Aan de overtredingen staan geen namen gekoppeld. Vreemd. Want dan is zijn profiel ook niet openbaar. En zijn credits dan? Zijn ogen vliegen naar de rechterbovenhoek, waar de dagcredits staan: +0.
‘Maya! Help, er is iets mis met mijn profiel. Dat had jij toch ook een keer?’
Maya komt onbezorgd aangehuppeld. ‘Hier, kijk daar eens, bij de instellingen,’ legt ze rustig uit. ‘En hier zet je – toon profielen – aan.’
En daar zijn ze. De namen staan erbij. Automatisch komen ook zijn gemiste credits bij zijn account op. Gelukkig, hij was even bang dat hij zijn credits miste en zijn profiel niet geregistreerd werd. Als Maya hem aansteekt, wil hij wel dat andere mensen kunnen zien dat hij ziek is.
JESSIE VAN TATENHOVE
